Gramática de superficie
Gramática de superficie
20 Sep - 23 Nov 2024
×
No se ha podido cargar la dirección de la exposición correctamente
Overview
Gramática de Superficie é o título da primeira exposición individual de Andrés Rivas Rodís na Galería NÉBOA. O elemento “superficie”, implicado tanto no proceso como na visualización das obras, constitúe precisamente, o fío condutor de toda a mostra. A superficie como capa externa desprotexida e base para a inscrición (de aí a súa relación coa escrita) é o soporte sobre o que, inconsciente ou premeditadamente, deposítanse todo tipo de elementos dun xeito xeolóxico, estratificados e remitíndose constantemente uns aos outros.
Un movemento tectónico, no que o artista dispón certos obxectos (telas, papeis, madeira, etc.) sobre os que realiza composicións básicas coa intención de producir o menor ruído posible e así, evidenciar as interaccións do externo no plano pictórico. A partir do descoido ou do accidente as pezas vanse “contaminando” do entorno, do espazo de traballo no que hai lixo, po, pegadas e desprendementos.
Asemade, as obras sofren unha contaminación formal, consciente e promovida polo propio artista a base de materiais atopados extraídos de calquera libro esquecido: un debuxo simulando unha bobina, un circuíto eléctrico ou a silueta dun nocello. Como é obvio, a referencia orixinal non se asocia directamente. Para Rivas Rodís, o elemento da translación é esencial para entender como, mediante o emprego da plástica, opera a nosa visualidade, o aceno en relación coas superficies, con todo o que é susceptible de ser visto, manchado e copiado.
Algúns dos papeis que utiliza nos collages son rescatados de antigos cadernos, libros ou cartas que perderon a súa función e que foron visiblemente atravesados polo tempo: un papel mercado hai dúas horas conxúgase, xustaponse e dialoga con outro de corenta anos. E volve cobrar sentido, reactívase na superficie da obra sen medo de superpoñerse á anterior. Un movemento que opera repetidamente, e que fai que unha peza non sexa un círculo pechado ou teña un punto final, senón que funcione coma unha estrutura poliédrica.
Se, como dicía Paul Válery “o máis profundo é a pel”, é porque a pel é un órgano de contacto, de permeabilidade e repleto de poros. O capilar, o térmico, a súa división en estratos, fai que poida vinculala ao espazo do taller e ao propio proceso pictórico, xa que se converte nun espazo con milleiros de puntos perceptivos: xa non só contamos co visual, a superficie é a resposta á somatización, á asimilación dun espazo, e as obras forman parte dese corpo somático, vivo e quente que é a pintura.
Un movemento tectónico, no que o artista dispón certos obxectos (telas, papeis, madeira, etc.) sobre os que realiza composicións básicas coa intención de producir o menor ruído posible e así, evidenciar as interaccións do externo no plano pictórico. A partir do descoido ou do accidente as pezas vanse “contaminando” do entorno, do espazo de traballo no que hai lixo, po, pegadas e desprendementos.
Asemade, as obras sofren unha contaminación formal, consciente e promovida polo propio artista a base de materiais atopados extraídos de calquera libro esquecido: un debuxo simulando unha bobina, un circuíto eléctrico ou a silueta dun nocello. Como é obvio, a referencia orixinal non se asocia directamente. Para Rivas Rodís, o elemento da translación é esencial para entender como, mediante o emprego da plástica, opera a nosa visualidade, o aceno en relación coas superficies, con todo o que é susceptible de ser visto, manchado e copiado.
Algúns dos papeis que utiliza nos collages son rescatados de antigos cadernos, libros ou cartas que perderon a súa función e que foron visiblemente atravesados polo tempo: un papel mercado hai dúas horas conxúgase, xustaponse e dialoga con outro de corenta anos. E volve cobrar sentido, reactívase na superficie da obra sen medo de superpoñerse á anterior. Un movemento que opera repetidamente, e que fai que unha peza non sexa un círculo pechado ou teña un punto final, senón que funcione coma unha estrutura poliédrica.
Se, como dicía Paul Válery “o máis profundo é a pel”, é porque a pel é un órgano de contacto, de permeabilidade e repleto de poros. O capilar, o térmico, a súa división en estratos, fai que poida vinculala ao espazo do taller e ao propio proceso pictórico, xa que se converte nun espazo con milleiros de puntos perceptivos: xa non só contamos co visual, a superficie é a resposta á somatización, á asimilación dun espazo, e as obras forman parte dese corpo somático, vivo e quente que é a pintura.
